Landen

Wow….wat een jetlag. Die had ik niet zo enorm krachtig zien aankomen. Voelde me geweldig op Big Island Hawaii. Na de heenreis totaal geen last … toen stond ik zo open voor al het nieuwe wat op mijn pad kwam en dat gaf zoveel enthousiasme en adrenaline. Terug naar huis gaan is voor mij altijd een moeite hebben met  terugkeren naar alle verantwoordelijkheden thuis, een bedrijf dat wacht, je omgeving die van alles van je wil weten … en ja, ik ken mezelf … ik heb het dan zo nodig om nog even onder water te blijven, in een eigen coconnetje tot ik er zelf ook aan toe ben. En eigenlijk ben ik dat nog niet. Mag nog landen in mezelf. Alle ervaringen zoeken nog een weg in mij. En een deel van mij wil nog wel even terug. Ik mis de oceaan, die me zo diep heeft geraakt. Me op het strand begeleidde met het krachtige geluid van de branding, bij wat ik ook deed, tijdens mijn ochtendoefeningen, mijn kookavonturen en in de nacht, in een steeds terugkerend ritme, klinkend als stormvlagen die over ons tentje raasden.

De eerste dagen thuis stond ik te shaken op mijn benen, gek gevoel hoor. En slapen, ho maar … mijn dag- en nachtritme totaal in de war … want ja, 11 uur tijdsverschil is ook wel wat. Maar vannacht heb ik voor het eerst geslapen. En na een bulletproof koffie (o, dat is zo lekker als ontbijtje … dus ergens deze week komt er een recept voorbij hoor) doe ik een poging tot het schrijven van een blog. Zoveel verhalen in mijn hoofd en hart, in mijn lichaam, over onze reis, onze belevenissen. Maar waar zal ik beginnen? Heb voor deze reis nooit veel over Hawaii nagedacht. Niet bedacht ook, dat ik er ooit heen zou gaan. Tot de vraag kwam om te komen koken tijdens een retreat, en wij ja zeiden, nadat ik alle apen en beren die ik zag gedag had gezegd.

Hawaii is heftig. Ergens in mij zat de aanname van droomeiland Hawaii, hagelwitte stranden, oceaan, zwemmen, relaxen, dolfijnen, cocktails, exotische schoonheid. Het is er allemaal, al zijn de meeste stranden niet wit maar zwart. Hawaii is geen droom, geen romantisch plaatje, geen rustig kabbelend vakantieland. Hawaii is ruig en puur, groots en indrukwekkend, soms overweldigend, ook in haar schoonheid, met overal het kunnen voelen van de krachten van de natuur, de ontembaarheid, het ongewisse, en het vuur. Pele, de vuurgodin, overal aanwezig. De rokende vulkaan, de lavastroom, de continue dreiging van wel of niet uitbarsten, de onvoorstelbare lavavelden, waaronder weggevaagde dorpen liggen en de drang van de mensen er toch weer te gaan bouwen, in het besef dat het opnieuw kan gebeuren. Je voelt het, het leven op de grens van het gevaar. Overlevingsdrang. Tegen alle andere krachten in. De kracht van de oceaan, met de zo sterke branding, waar je echt wel mee om moet leren gaan, want de kracht van het water mag je nooit onderschatten. En dat heb ik zelf ervaren, toen ik gegrepen werd door de branding en dacht dat ik verdronk. Dat was behoorlijk schrikken en heeft mijn ontzag voor het water wel doen toenemen. De tsunamipalen, om bij gevaar de dorpen in de gevarenzone te kunnen waarschuwen, staan er ook niet voor niets. Big Island Hawaii, land midden in die grote oceaan, waar bij stormen steeds weer een stukje van wordt afgeknabbeld of op andere plekken door de lava nieuw land ontstaat. Een bizarre wereld.

Het klimaat op Hawaii is enorm veelzijdig. Niet geweten dat er zoveel klimaten zijn op 1 eiland. Van de 13 klimaatzones op de wereld zijn er alleen op Big Island al 10. Binnen korte tijd rij je van een kaal berglandschap waar nauwelijks iets kan groeien het regenwoud binnen met gigantische berghellingen met watervallen en overweldigend natuurschoon. Geluiden, zo intens, de boomkikkers die de hele nacht fluiten, in een niet eindigend concert. En o, die enge reuzenduidendpoten, de Centipedes, op een strand als het donker wordt. Daar moet je echt niet op gaan staan, want een steek is meer dan vervelend.

Kamperen aan de rand van de oceaan met een branding die als een storm klinkt in je tent. Steeds opnieuw werd ik me bewust van de kracht, van dat machtige water. Vissenteken als ik ben intrigeert me dat mateloos. En in dit machtige water wonen die bijzondere dieren, de dolfijnen, waar we een aantal keren mee hebben mogen zwemmen. De eerste  keer dat ze er waren raakte een dolfijn me aan, precies op de plek waar ik al zolang pijn had. En die ene keer, dat er wel 30 of 40 dolfijnen waren, die sprongen en doken en rond ons zwommen is een niet te beschrijven ervaring. De walvissen die voorbij trokken. Ver weg … maar we konden ze zien, fonteinen spuitend. Boven komend en weer onder water verdwijnend. Het snorkelen in bijzondere baaien … zoveel kleurige vissen … zoveel leven, in die onmetelijk grote Stille Oceaan, die zelden stil is.

Ik had deze reis voor geen goud willen missen. Ik heb beleefd, geleefd, totaal ervaren. Volledig uit onze comfortzone gestapt op vele fronten en mogen omgaan met flinke teleurstellingen van gedane maar allerminst reële beloftes. Pijnlijk, maar ook dat was wat het moest zijn, mochten we ons in bewegen, en er staan, in onze volle kracht en daarin hebben we rigoureuze beslissingen moeten nemen. We zijn na de retreat onze eigen weg gegaan en ook dat was precies wat nodig was. We hebben mensen losgelaten en er zijn nieuwe mensen ons leven binnen gekomen.

Geïnspireerd geraakt door het leven op Hawaii heb ik in de loop van de weken van ons verblijf daar een soort van andere acceptatie kunnen voelen van mijn eigen leven thuis. Dromen zijn mooi. Hoe vaak denken we niet dat het gras, het leven, ergens anders groener is. Het is meestal niet de realiteit. Waar je ook naar toe gaat, je zult altijd verantwoording mogen dragen, voor jezelf of voor je naasten, voor je inkomen, voor hoe je leeft. Dat veranderd niet op Hawaii of op welke plek je ook bent. Dat neem ik mee. Dit besef. Om te herinneren als ik me thuis soms overweldigd voel door wat allemaal “moet”. En tegelijkertijd neem ik mee dat het vaker op de “Hawaiiaanse” manier mag, ik meer mag loslaten, met de flow mee mag gaan, omdat ik toch niet alles onder controle kan houden. En dan hoef ik niet zo veel. Laat mij inspireren, uitdagen, leven, koken, schrijven. Mensen welkom heten in Het ZonneHuis, om ook even weg te zijn van hun dagelijkse leven en op te laden aan de Friese frisse energie en ze in onze gastvrijheid te laten voelen dat ze mogen zijn wie ze zijn. Dus zeg ik welkom aan mezelf, op deze dag, in mijn eigen leven thuis. En zijn er de woorden, Mahalo, Hawaii, dank je wel, voor de reis van mijn leven. Aloha!