Decemberpuzzel

Vorige week heb ik mijn nieuwe 1000 stukjes decemberpuzzel op tafel gelegd. Een leuke. Want het is een puzzel waar ik geen plaatje bij heb. Op de doos staat een afbeelding en je moet puzzelen wat het vervolg is. Ik hou daar wel van. Een beetje onvoorspelbaarheid, zodat het een uitdaging is, ik geprikkeld word te ontdekken.

Gek genoeg vallen door dit puzzelen ook puzzelstukjes in mezelf op de juiste plek. Een synchroon zoeken naar de juiste stukjes en de plek waar ze horen. Mij geeft het rust. Ik mag indalen. Decemberrust en cocoonen na een intens, druk jaar. Het is fijn om daar in deze maand bewust bij stil te staan. En dat dat even kan, en mag.

Elk puzzelstukje gaat door mijn handen. Eerst de kantjes uit de hoop puzzelstukjes zoeken en de buitenkant van de puzzel leggen, als het scheppen van een kader voor de inhoud. En zonder voorbeeld zie ik al snel dat wat ik als onderkant voor de puzzel had bedacht de bovenkant is. Het is net even anders als ik dacht. Stukjes missen … denken dat ik ze kwijt ben … maar ze later toch vinden.

Daarna eerst de makkelijke stukjes pakken. Soms al buiten het kader in elkaar geschoven. De intens groene kleur, die zo bij elkaar gezocht is en gelegd. Het rood. Een stukje blauwe lucht. En langzaam vult het kader zich. Sommige stukjes blijven steeds maar liggen. Je vind het juiste plekje niet, ze kunnen nog niet gelegd worden. Je schuift ze heen en weer, en je komt ze steeds weer tegen. Alweer dat stukje … waar hoort die nu toch?

De donkere stukjes zijn lastig. Geen houvast aan kleur of lijnen. Steeds maar proberen er zicht op te krijgen. En de warrige stukjes, waar je niets uit kunt halen, maar die toch ook ergens zullen passen in het geheel en de puzzel compleet maken.

Soms stop ik even, zie ik het niet meer. Ga ik even wat anders doen en kijk na een uurtje met een nieuwe blik naar “mijn” puzzel. Dan is er ondertussen al weer iets op de juiste plek terecht gekomen in mezelf en kan ik het weer zien.

Het is een drukke puzzel dit jaar. Een beetje chaotisch. Zoals ook mijn jaar was. Kleurig met hier en daar een donker of warrig stukje. De puzzel is ondertussen gelegd. Ik heb er nog even goed naar gekeken en toen de puzzel, net als de Tibetaanse zandkunstenaren doen met hun zandmandala, de puzzel weer in 1000 stukjes uit elkaar gehaald. De zandmandala is een Tibetaans boeddhistische traditie die de vergankelijkheid symboliseert. Ervaren en loslaten.

Deze puzzel is klaar. Mijn puzzel van dit jaar. Volgende december koop ik ongetwijfeld weer een nieuwe … en zullen er vast weer andere stukjes zijn, andere ervaringen die een plekje zoeken in mij. Sluit ik het jaar af en stap het nieuwe in.

Lekker cocoonen lieve mensen, in deze laatste dagen van december. Dagen om stil te staan bij jou en bij je dierbaren. Bij het jaar dat je hebt gehad.

Mijn kerstwens voor jou:

Liefde en Warmte

om in te rusten

Licht en Kracht

om in te zijn

Liefs!